Vanuit een ander venster

Maak niet uit

Wie je ook bent,

Wat je ook bent,

En waar je ook vandaan komt,

Mens, boom, mier;

En zelfs wezen,

Het maakt niet uit...

Laten we samen leven!

Voor een korte tijd,

In deze wereld.

Van voor de tijd tot na de tijd,

Wat je aandeel ook is,

Het maakt niet echt uit,

Maar minder, maar meer,

Laten we leven en laten we gaan.

Dat is het.

Zo is het.

Hier en daar,

Vroeg of laat,

Alleen of druk,

Het maakt niet uit.

Lucht, water en aarde,

Een handvol levens,

Om te leven

Al deze ademen, atomen en de heelal.

Als je alles beseft,

Maakt de rest niet uit.

Ik geloof...

Een gedicht als een gedicht

Een gedicht als praten,

Een gedachte als schrijven,

Het is interessant, eigenlijk.

Maar in ieder geval,

Als het iets is dat uit je hart druipt,

of door je geest stroomt,

En als je je goed voelt,

Wat maakt het uit

in welke vorm ze gekleed is?

Omdat je tot in de cellen leeft

in de woorden.

Ze zijn nu van jou.

Klei en dan levenskiem in de baarmoeder,

Daarna gaat het om een klonter bloed en een klomp,

En botten.

Botten in vlees.

Er ontstaat een heel ander gedicht.

Zolang er adem is,

Je voelt en je denkt,

Wat je ook doet,

Je denkt dat je het zelf gedaan hebt.

Je bent nog steeds een mens

die probeert gedichten te schrijven.

Dat is het ook.

De gezant op aarde,

van het allerlaagste tot het allerhoogste,

In een wijde smalheid,

Als dat ook een weg is om te willen,

Dus er is zeker iemand

om mee te lopen.

Daarover gesproken,

We gaan sterven.

En doemsdag.

De zeven wegen boven ons,

En vele soorten zegeningen;

Water uit de hemel,

tuinen van dadelpalmen en wijnstokken,

de olijfboom op de berg Sinaï,

dieren en melk.

Als je zegt:

Wat heeft dat met poëzie te maken?

Dat is waarom ik poëzie schrijf.

Ik denk dat ik schrijf.

Zonnige dagen

Expatriëring is als het missen van zonnige dagen. Het is niet als het missen van een plaats of een persoon. Het is het missen van dagen. Maar in het verleden, maar in de toekomst.

Gedenkwaardige dagen zijn een vage kleur in de foto's van het verleden, zwart en wit. Telkens als ze de herinnering van het hart bezoekt, komt er een mistige stemming als wolken die zwanger zijn van regen. Stilte, alleen zijn met jezelf in een zwak licht en denken met deze stemming... Waarom neemt verdriet een mens over? Is de kleur van verdriet in deze vage foto's?

En de toekomst... Soms kleurrijk en levendig. Als een nieuwe lente. Soms somber. Als duisternis die het licht van de hoop opslokt.  Toch is het alsof we geboren zijn om naar zonnige dagen te verlangen. Zelfs als we de trein missen, wachten we op de volgende. Wat betekent dat? Dat we leven zolang we ademen. En het betekent wachten, hopen, verlangen naar de zon. Wat is er dan om ons naar morgen te brengen?

Expatriëring is als het missen van mooie dagen. Misschien is het een belofte aan kinderen. Of aan degenen die kinderen blijven aan de ene kant. Wat een goede belofte. De belofte van mooie dagen. Het wordt weerspiegeld in de sprankelende ogen als de vreugde van brood op tafel. Deze ogen zitten vast aan de deur van de toekomst. Altijd wachtend met hoop. Het is gevuld met de droom om naar het blauw te vliegen. 

Ik wilde lang geleden al een kind zijn. Misschien was het een wens van de eerste keer dat ik mijn moeders schoot verliet.  Ik mis mijn moeder nog steeds. Ik mis nog steeds de straten waar mijn herinneringen zijn gepasserd. Hoezeer ik me ook bedwing, ik kan deze stralen van verlangen niet tegenhouden. Een wond die van binnenuit bloedt, een breuk in mijn hart die niet gedicht kan worden, een plaag zonder genezing. 

En een nieuwe ochtend, een nieuw begin ligt op het puntje van mijn handen. De daden die in mijn boek moet worden geschreven wachten. Rechts of links. Is expatriëring weg zijn van jezelf? Weglopen? Misschien ontmoeten we onszelf op een dag. Alleen met ons eigen boek... om uit jezelf te stappen en jezelf aan te raken. Ja, een nieuwe ochtend ligt op het puntje van mijn handen.. Deze handen zien er zo eenvoudig en simpel uit. Maar wat het doet met deze wereld en daarbuiten.

Woorden, zoals gedachten, vliegen ook rond. Als dit de inspiraties zijn die tot mij komen, heeft het geen zin ze het zwijgen op te leggen. Ik ben vrij in mijn ivoren toren. Ik ben vrij in het blauw. Ik ben vrij in contemplatie. Moge mijn gedachten nooit expatriëring ervaren. Moge het tot leven komen zoals het wil, vrij van boeien en prikkeldraad. Moge het ademen in mooie en zonnige dagen.